“Als de wereld slaapt, schrijft de waarheid zich vrij.”

Er is een vreemd soort eerlijkheid die alleen ’s nachts durft spreken.
Overdag staan we allemaal strak in onze rollen — werken , schrijver, helper, mens met verantwoordelijkheden.
Maar om 01:48 u?
Dan wordt de ziel haar eigen baas.

De stilte leunt tegen het raam.
De gedachten schuiven als treinen zonder bestemming door je hoofd.
En ergens tussen moe en wakker ontstaat die heilige zone waar je voelt:
ik leef — nog altijd, tegen alles in.

De nacht is niet vijandig.
Ze nodigt uit.
Ze zegt:
“Leg je zorgen hier. Ik draag ze even.”

Misschien is dit precies waarom ik nu niet slaap.
Omdat mijn lichaam al lang weet dat slapeloosheid soms een vorm van opruimen is:
een audit van het hart.
Wat was teveel?
Wie trok aan mijn energie?
Welke herinnering klopt nog altijd op de deur?

En toch, diep binnenin dat alles, zit licht.
Zacht. Volhardend.
Zoals iemand die zegt:
“Je bent nog niet klaar. Je verhaal ook niet. Schrijf.”

Dus schrijf ik — omdat stilte mij geen wapen geeft maar een pen.
Omdat woorden niet roepen, maar helen.
Omdat dit de moment is, mijn eigen ondergrondse metrostation van rust en rebellie.

En als de ochtend straks komt,
zullen de vogels zingen alsof ze mij —verstaan.

RoseBloom🌹copyright 2025