Lord Crawson & Emily

De hal ademde tijd.

Het was alsof de muren het gefluister van eeuwen droegen. De geur van oud hout en natte aarde sloop door de spleten van de deur die net achter haar werd gesloten.

Emily stond stil — haar adem stokte, haar hart klopte luid onder het korset.

De vloer glansde als spiegelend mahonie; de kroonluchter trilde zacht in de tocht, en in dat geflikker zag zij haar toekomst oplichten en doven, telkens opnieuw.

Lord Crawson stond beneden aan de trap, tussen de schaduw van portretten en het schemerlicht van een haard die nog moest worden aangestoken.

Zijn ogen vonden de hare. Geen groet, geen gebaar — enkel dat stille weten tussen twee zielen die elkaar herkenden zonder woorden.

Hij boog licht.

‘Welkom in Crawson Manor, Miss Emily,’ zei hij, met een stem die tegelijk bevel en balsem was.

Zij wilde antwoorden, maar haar stem bleef steken in de keel.

In plaats daarvan legde ze haar hand op de leuning, één stap naar beneden, alsof ze de grens overstak tussen het leven dat ze kende en het onbekende dat haar wachtte.

En buiten, in de regen, dreef de koets langzaam weg — alsof het verleden zelf vertrok.

—

The hall breathed of time.

The air carried the hush of old tales and the fragrance of rain-soaked earth. Emily stood motionless, her pulse beating through the silence, her heart a trembling compass pointing toward fate.

Lord Crawson waited at the foot of the stair, half-lit by firelight that was not yet born.

When their eyes met, the house seemed to exhale — as though it too had been waiting for this instant.

‘Welcome to Crawson Manor, Miss Emily,’ he said, his voice both command and comfort.

She bowed her head; words failed, but her silence spoke in centuries.

Outside, the carriage rolled away, taking with it the last echoes of the life she had known.

Le hall respirait le temps.

Les murs semblaient murmurer les siècles passés.

Emily resta immobile, le souffle court, le cœur battant sous le tissu serré de sa robe.

Lord Crawson se tenait au bas de l’escalier, dans la lueur vacillante d’un feu encore endormi.

Leurs regards se croisèrent — un échange muet, plus fort que toute parole.

« Bienvenue au manoir Crawson, mademoiselle Emily, » dit-il d’une voix grave et douce à la fois.

Elle inclina la tête ; aucun mot, seulement cette promesse suspendue entre eux.

Dehors, la calèche s’éloignait lentement sous la pluie : le passé quittait la scène.

—

#Avontuur4 #LordCrawsonAndEmily #DeOntvangstInDeHal #RoseBloom #RomantischeSaga #WorldpressRoseBloomwri

RoseBloom 🌹 Copyright © 2025