Op een nacht, waar de maan hoog stond en de sterren helder brandden, voer een grote boot over een onrustige zee. Aan dek stond een vrouw, gehuld in een lange, zwarte jurk die als golven over het hout gleed. Haar ogen, vol verhalen van liefde en verlies, waren naar de hemel gericht.

Zij huilde niet zomaar tranen — het waren gouden tranen. Elke druppel schitterde als een kostbaar juweel, een stille getuigenis van de liefde die ze had gekend en verloren. De zee, woest en zwaar, leek haar verdriet te willen verslinden, maar de sterren gaven haar kracht. Hun licht fluisterde zacht: “Je staat er niet alleen voor. Je pijn is deel van iets groters, en jouw liefde blijft voortleven.”

De boot bewoog langzaam, alsof hij de last van haar rouw droeg. De zee probeerde haar te testen, de golven reikten hoog, maar telkens weer weerkaatste het sterrenlicht op haar tranen, sterker dan de duisternis zelf.

Ze wist: dit was geen einde, dit was een overtocht. Haar verdriet zou altijd een deel van haar zijn, maar de sterren en de maan lieten haar voelen dat liefde nooit werkelijk verdwijnt. In elke golf hoorde ze de echo van wat was, en in elke ster zag ze de belofte van wat altijd zal blijven.

En daar, midden in die zware nacht, begreep ze: zelfs in de diepste zee van verlies kan schoonheid bestaan.

RoseBloom 🌹copyright © 2025

———

The Widow and the Sea — true story

On a night when the moon stood high and the stars burned bright, a great ship sailed across a restless sea. On deck stood a woman, draped in a long black gown that flowed like waves across the wooden boards. Her eyes, filled with stories of love and loss, were lifted toward the heavens.

She did not weep ordinary tears — they were golden tears. Each drop shimmered like a precious jewel, a silent testimony to the love she had known and lost. The sea, wild and heavy, seemed eager to consume her sorrow, yet the stars gave her strength. Their light whispered softly: “You are not alone. Your pain is part of something greater, and your love will forever endure.”

The ship moved slowly, as if it carried the weight of her grief. The sea tried to test her, the waves rising high, but time and again the starlight reflected on her tears, stronger than the darkness itself.

She knew then: this was not an ending, but a passage. Her sorrow would always be part of her, yet the stars and the moon reminded her that love never truly disappears. In every wave she heard the echo of what had been, and in every star she saw the promise of what would always remain.

And there, in the heart of that heavy night, she understood: even in the deepest sea of loss, beauty can exist.

RoseBloom 🌹 | Copyright © 2025

Alle teksten en beelden zijn auteursrechtelijk beschermd.