Reflectie XVIII

Inleiding

Na de eerste paper over de dubbele realiteit van werkende ouders, verdient dit verhaal een vervolg. Want achter woorden als “ochtendspits” en “tweede shift” schuilt een werkelijkheid die dag in, dag uit gevoeld wordt. Het zijn geen abstracte begrippen, maar tastbare momenten: het sjouwen van een maxi-cosi, het zoeken naar een parkeerplaats, het balanceren tussen werkstress en ouderliefde. Dit is geen metafoor, dit is een dagelijkse marathon.

Het vertrek

De dag begint vaak nog vóór de zon opkomt. Een baby die gevoed moet worden, peuters die gewekt moeten worden, boekentassen die klaarstaan maar toch nog ontbrekende spullen blijken te hebben. Eén kind protesteert omdat de schoenen niet goed zitten, de ander heeft nog huiswerk niet af. En terwijl de klok genadeloos tikt, moet de ouder alles tegelijk doen: aankleden, sussen, motiveren, plannen.

De rit naar school

Met drie kinderen naar de auto is op zich al een oefening in geduld. Een maxi-cosi dragen terwijl je twee andere kinderen veilig begeleidt is fysiek en mentaal zwaar. Dan de auto in: gordels vast, rugzakken opzij, alles dubbelchecken. Op weg naar school begint de tweede uitdaging: waar parkeer je? Vlakbij als er geluk is, maar meestal een straat verder. Dan opnieuw: kinderwagen uit de koffer, de baby erin, de andere twee aan de hand. En door.

De werkdag en de race tegen de klok

Eenmaal aangekomen op het werk, wordt verwacht dat ouders functioneren alsof er niets voorafging. Maar in werkelijkheid heeft de dag al uren aan energie gekost. En nog vóór de werkdag voorbij is, begint de planning alweer: wie haalt de kinderen, wie kookt, wie begeleidt het huiswerk?

De tweede shift thuis

De avond brengt geen rust, maar een nieuw schema. Koken terwijl de kinderen huiswerk maken of spelen. Douchen, pyjama’s, verhalen voorlezen. Soms tranen drogen, soms ruzies sussen. Het huis lijkt op een druk kantoor, maar met minder pauzes en meer liefde.

De prijs voor vrije tijd

In al die drukte verliezen ouders hun eigen ruimte. Sporten, zwemmen, een avondje uit met vrienden – het moet wijken. Zelfs weekenden zijn vaak gevuld met verplichtingen: sportwedstrijden van de kinderen, verjaardagen, familiebezoeken. Wat overblijft, is vermoeidheid en soms het gevoel jezelf kwijt te raken.

Conclusie

Ouderschap is een marathon zonder eindstreep, elke dag opnieuw. Het vraagt fysieke kracht, mentale veerkracht en een liefde die alles overstijgt. Maar het vraagt ook erkenning: van werkgevers, van de samenleving, en soms zelfs van familie en vrienden. Want achter elke ouder die haastig naar school loopt of moe de maxi-cosi tilt, schuilt een kracht die bergen verzet – en dat mag niet onzichtbaar blijven.

—

RoseBloom 🌹✍️ | Copyright © 2025

Alle teksten en beelden zijn auteursrechtelijk beschermd.

Kopiëren, verspreiden of gebruiken zonder toestemming is verboden.

Gebaseerd op ware ervaringen en observaties van RoseBloom🌹