Ik was nog geen twee minuten uit de auto toen mijn lichaam stopte.
Mijn knie liet me volledig in de steek. De pijn was zo hevig dat ik niet meer kon staan, niet meer kon lopen, alleen nog roepen.

Twee vrouwen, hier op de Kerkbuurt in Sliedrecht, zagen het meteen.
Zonder vragen, zonder aarzelen brachten zij mij een stoel.
Zij waren de eersten.
Zij bleven bij mij.
En zij belden de hulpdiensten.

Ik besefte het nauwelijks, maar binnen één minuut stonden ze daar.
Plots zag ik een man knielen voor mij.
Echt knielen. Op straat. Voor mijn stoel.

“Mevrouw,” zei hij zacht,
“wij zijn van de hulpdiensten. We zijn opgeroepen omdat iemand zijn schenen zou bezeerd hebben.”

Ik zei:
“Niet mijn schenen… mijn knie. Mijn knieholte.”

En hij luisterde.
Ze luisterden allemaal.

Drie hulpverleners. Rustig. Respectvol. Menselijk.
Geen haast, geen paniek, alleen zorg.

Achter mij stonden nog steeds die twee vrouwen die mij als eersten hadden geholpen.
Ze lieten mij niet alleen.
Zoals je iemand niet alleen laat die plots breekt , niet alleen lichamelijk, maar ook vanbinnen.

Later gebeurde nog iets wat ik nooit zal vergeten.
Een vrouw stopte met haar scootmobiel en zei:
“Mevrouw, moet u ergens zijn? Dan ga ik te voet. U mag mijn scootmobiel gebruiken.”

Dat moment…
Dat was geen toeval.
Dat was menselijkheid in haar zuiverste vorm.

Ik heb vandaag pijn gekend. Veel pijn.
Maar ik heb ook iets anders gezien.

Engelen op aarde.
Zonder vleugels.
In gewone kleren.
Met handen die helpen, knieën die buigen, en harten die openstaan.

Dit vergeet ik nooit.
Dit draag ik mee.
Dit komt in mijn boek.

Dank jullie wel. 🤍
RoseBloom 🌹

#rosebloomwrites

#sliedrechtkerkbuurt

#humanity

#angelsonearth

#zachtekrachtschrijftzichvrij

#thankyouEmergencyrespondersSliedrecht

#netherlandthankyou