Er was eens een klein dorp aan zee, waar de wind de geheimen van het water fluisterde.
De mensen kenden de stilte daar niet als leegte, maar als adem — een vriend die luistert.

Op een winteravond, vlak voor Kerst, begon de sneeuw te vallen.
De kade werd wit, de zee spiegelde het goud van de ramen.
In elk huis brandde licht — niet uit gewoonte, maar uit hoop.
Want in Zeeland, zo zei men, leeft het licht niet in de lucht,
maar in de harten van wie elkaar nog groeten in de kou.

Een oude vrouw stak de laatste kaars bij haar raam aan,
omdat ze geloofde dat iemand, ergens op het pad,
nog altijd op zoek was naar dat ene teken:
dat er warmte bestaat in deze wereld.

En toen — alsof de hemel het hoorde —
brak de wolk open, en een straal zonlicht gleed over het water.
De brug, de bomen, het huis, de zee — alles leek even te glimlachen.

Sinds die nacht zeggen de mensen in Zeeland:
dat wie langs de kade wandelt met een open hart,
het licht van die avond nog kan zien,
weerkaatsend in het water, eeuwig en stil.

RoseBloom 🌹 copyright © 2025 – Season of Light

kerstinzeeland #rosebloomwrites #seasonoflight #zeelandlight #sprookvanlicht #wintermagie #zachtekracht #lichtindonker #verhaalvandezee #hopeandwarmth