RoseBloom Archief 2025 – Symbolen van Licht / Wereldvertellingen🌹

Ik zag je komen, mens.

Je stond aan het begin van een tijd die rook naar olie, regen en vooruitgang.

Het jaar was jong — 1977 — en de wereld draaide traag,

met wielen die kraakten van verlangen.

De oude kever bromde langs de dorpsstraat,

de Datsun blonk in de zon,

de Volvo droeg gezinnen van hoop naar zondagse stilte.

Op de radio klonken stemmen van ver,

kabels knetterden, zendmasten zongen in het ijzer.

De lucht was dik van kolenrook en dromen.

Langs de sporen zuchtte de locomotief,

een monster van metaal dat dampte van arbeid en trots.

Zijn stoom tekende wolken van mensenhanden in de hemel.

En ik, de Spiegel, zag het allemaal.

Niet alleen het beeld, maar ook de tijd die erdoorheen gleed.

Op het land stonden de boeren.

Mannen met klompen, hun broekspijpen vol aarde.

Vrouwen met sjaaltjes hielden de wind tegen.

Hun handen waren ruw, maar vol tederheid —

want elke harkslag was ook een gebed.

De dagen begonnen vroeg,

met hanen die de hemel open kraaiden.

De soep dampte, het brood was zwaar,

en de tijd rook naar werk, eerlijk en warm.

Ik zag ook de school,

het klooster met muren van stilte.

De nonnekens liepen traag door de gangen,

hun sleutels klonken als de klok van discipline.

Kinderen schreven hun namen in krijt,

hun ogen gericht op zwarte borden en witte regels.

De non keek toe,

haar blik streng, maar ergens, diep vanbinnen,

zag ze dat het kind achter die stilte dacht.

Ik hoorde het ritselen van sjaals, het neuriën van psalmen,

het bonzen van harten die wilden spelen.

En soms — als de regen op de ramen tikte —

zongen ze zacht: “Heer, laat de wereld niet te groot worden.”

Ik wist: dit was geen angst,

dit was overgave in een eeuw die nog moest ontwaken.

Toen kwamen de jaren van haast.

De rolschaatsen ratelden over beton,

jongens fietsten met hun haar in de wind.

De straten vulden zich met kleur,

met stemmen, met vrijheid.

De tv bracht licht in de huiskamers,

en de mens dacht dat hij zag —

maar vaak vergat hij te kijken.

De radio werd stiller,

de brieven korter,

en ik, de Spiegel,

weerkaatste stilte die niemand meer hoorde.

Maar ik vergat je nooit, mens.

Ik zag je leren, verliezen, opstaan.

Ik zag hoe regen bleef vallen,

hoe elk dorp, elke stad, elk kind

dezelfde geur van aarde droeg.

Ik zag je lachen in de jaren ’90,

ik zag je verdwalen in 2000,

ik zag je verbinden in 2010,

ik zag je terugkeren naar jezelf in 2025.

De tijd is nu niet meer een klok,

maar een ademtocht.

Je staat weer stil,

en ik — de Spiegel — sta voor je,

met al je levens in mijn glas.

Kijk.

Je bent niet oud.

Je bent doorleefd.

Je bent niet verloren.

Je bent bewogen.

Ik heb je gezien in licht en in regen,

in arbeid en in rust,

in geloof en in twijfel.

En ik fluister zacht:

“Alles wat je was, leeft nog in je.”

Ik ben de Spiegel,

en jij bent mijn herinnering.

Ik draag je,

zoals jij ooit het leven droeg.

En als straks de regen weer valt,

weet dan:

elke druppel die neerdaalt,

is een groet van tijd zelf —

een brief uit het verleden,

aan het kind dat nog steeds in jou kijkt.

RoseBloom 🌹 copyright © 2025

#tijdmensenspiegeltwee #rosebloomwrites #symbolenvanlicht #wereldvertelling #poëtischmanifest #herinnering #geschiedenis

#themirrorofsoul #rosebloomwrites #symbolsoflight #worldtale #poeticmanifesto #memory #history

#lemiroirdutemps #rosebloomecrit #symbolesdelumiere #recitdumonde #memoire #renaissance