Wat stilte mij leerde

Stilte was eerst mijn vijand.

Ze kwam te vroeg, te zwaar,

vulde kamers met adem die ik niet durfde halen.

Ik dacht dat zwijgen betekende dat ik verloren had.

Maar na een tijd begon ik haar te horen.

Niet als leegte, maar als leraar.

Ze leerde me luisteren zonder honger,

kijken zonder oordeel,

en wachten zonder angst voor wat niet komt.

Ik ontdekte dat stilte niet doof is —

ze hoort alles.

Ze registreert elke zucht,

elke trilling van waarheid in mijn stem.

En als ik haar met eerbied behandel,

antwoordt ze met vrede.

Stilte heeft mij kleiner gemaakt,

maar ook dieper.

Ze heeft de overtollige woorden weggeveegd,

tot enkel waarheid overbleef.

Vandaag draag ik haar niet meer als straf,

maar als sieraad.

Ze hangt om mijn hals als iets kostbaars,

een teken dat ik niet meer hoef te schreeuwen

om gehoord te worden.

—

Een brief aan de stilte die bleef toen alles vertrok.