De Ongestuurde Brief

Ik had je kunnen schrijven,

maar wat zou ik nog zeggen dat jij niet al wist?

We hebben elkaar niet verlaten —

we zijn gewoon gestopt met wachten.

Er is iets triests aan stilte die te laat komt.

Ze klinkt anders, hol,

zoals glas dat niet meer breekt omdat het allang gebarsten was.

Ik denk soms aan die middag —

hoe je lachte met één oog dicht,

alsof de zon jou een geheim vertelde

dat ik nooit mocht horen.

Er zit geen wrok in mij,

alleen een stille bewondering

voor de moed waarmee jij wegging

zonder te kijken of ik je nog volgde.

Ik schrijf dit niet om je terug te halen.

Ik schrijf dit omdat stilte soms te zwaar is

om alleen te dragen.