Lord Crawson & Emily

De ochtendzon viel door de hoge ramen van de Manor,

waar de stilte trilde tussen geruchten.

Een dienares had hen gezien — niet meer dan een hand,

een fluistering, een blik te lang.

Maar in het huis van Crawson is één blik al genoeg

om muren te laten fluisteren en gordijnen te blozen.

Emily wist dat ze gevaar liep.

Hij was de erfgenaam, zij de verzorgster —

en toch, in zijn ogen lag iets dat alle regels verbrak.

Die nacht, in de schaduw van de oude bibliotheek,

had hij haar hand vastgehouden,

en de wereld had stilgestaan.

Nu stond het personeel in rijen, fluisterend als slangen.

Lady Crawson keek haar zoon aan,

zijn kraag scheef, zijn blik te zacht.

“Zij is niet van onze stand,” siste ze.

Maar hij antwoordde niet.

Zijn ogen zochten Emily,

en in dat ene zwijgen lag hun bekentenis.

English

Chapter II – The Unveiling

The morning light fell through the Manor’s tall windows,

where silence trembled with whispers.

A maid had seen them — nothing but a hand,

a murmur, a gaze too long.

But in the house of Crawson,

a single look could set fire to marble.

Emily felt the weight of judgment.

He was the heir, she the caretaker —

yet in his eyes lay rebellion, not reason.

That night, in the dim library,

he had taken her hand,

and time itself had bowed.

Now servants stood in rows, whispering like serpents.

Lady Crawson’s voice cut through the air:

“She is not of our kind.”

But he said nothing.

His eyes sought Emily,

and in that silence lay their truth.

—

Français

Chapitre II – Le Dévoilement

La lumière du matin filtrait à travers les hautes fenêtres du manoir,

où le silence frémissait de rumeurs.

Une servante les avait vus — juste une main,

un souffle, un regard trop long.

Mais dans la maison Crawson,

un regard suffit pour que les murs parlent.

Emily sentit le poids du jugement.

Il était l’héritier, elle la soignante —

et pourtant, dans ses yeux brûlait la révolte.

Cette nuit-là, dans la bibliothèque assombrie,

il lui avait pris la main,

et le temps s’était arrêté.

À présent, les domestiques chuchotaient,

et Lady Crawson siffla d’une voix glaciale :

« Elle n’est pas des nôtres. »

Mais lui ne répondit pas.

Ses yeux cherchaient Emily —

et dans ce silence se disait tout.

—

#LordCrawson #Emily #ForbiddenLove #ManorSecrets #RoseBloom #LaMaisonCrawson #ZachteKrachtSchrijftZichVrij #SoftPower #ChroniqueDeVie

#wordpressRoseBloomwri

RoseBloom 🌹 Copyright © 2025