Aan de mi rand van de zee stond ze,
gehuld in zwart, haar jurk slepend over het zand.
In haar armen droeg ze een bos rode rozen ā
elk een symbool van een herinnering,
elk een drager van een liefde die niet sterft.
De golven kwamen en gingen,
alsof de zee haar uitnodigde
om haar last aan het water toe te vertrouwen.
En Ć©Ć©n voor Ć©Ć©n liet ze de rozen los.
Ze vielen in de zee,
werden opgepakt door de stroming,
vervaagden langzaam in de diepte.
Niet als verlies,
maar als overgave.
Want wat ze liet gaan,
verdween niet echt.
Het werd opgenomen door de zee,
de maan en de sterren boven haar,
en leefde voort in een groter geheel.
Ze wist: elke roos die verdwijnt,
blijft bloeien in haar hart.
De zee nam haar tranen mee,
maar schonk haar iets terug:
de zekerheid dat liefde nooit vergaat.
The Widow and the Roses
At the edge of the sea she stood,
clad in black, her gown trailing in the sand.
In her arms she carried a bouquet of red roses ā
each a symbol of a memory,
each a bearer of a love that never dies.
The waves came and went,
as if the sea invited her
to entrust her burden to the water.
And one by one she let the roses go.
They fell into the sea,
carried away by the tide,
slowly fading into the depths.
Not as a loss,
but as surrender.
For what she released
did not truly vanish.
It was taken in by the sea,
the moon and the stars above her,
and lived on in something greater.
She knew: every rose that drifts away
continues to bloom within her heart.
The sea carried her tears,
but gave her something back:
the certainty that love never fades.
āØ RoseBloom š¹ | Copyright Ā© 2025
Alle teksten en beelden zijn auteursrechtelijk beschermd.
#rosebloomwri #zachtekrachtschrijftzichvrij #SoulWhispers #dagelijksepoƫzie #poetry #writerscommunity
RoseBloom š¹ 
Schrijf hier je gedachte -Elke waarheid telt”š¹