Reflectie XVIIII

De middag. Voor velen een kort moment van opluchting, voor anderen een haastige race tegen de klok.

Het uur dat ooit bedoeld was om te herstellen, is vaak verworden tot een ritueel van snel eten, rennen en terugkeren naar het werk alsof er niets gebeurd is.

Op kantoor is het de broodjesronde. Mensen staan in de rij, kijken op hun horloge, telefoons in de hand. De geur van koffie en warme soep vult de ruimte, maar de rust ontbreekt. Het gesprek gaat nog steeds over deadlines, projecten of de vergadering van straks. Een pauze die geen echte pauze is.

Voor wie fysiek werk verricht, is het weer anders. Zij zitten op een bouwplaats, op een bankje of in de kantine. Brooddoos open, een thermos koffie erbij. Een kwartiertje stilte, maar altijd met de wetenschap dat er nog uren zwaar werk volgen. Hun lichaam vraagt om rust, maar de klok dwingt verder.

En dan zijn er de ouders, die in diezelfde middagpauze hun kinderen van school moeten halen, of een snelle boodschap moeten doen. Hun lunch is niet meer dan een boterham onderweg, hun gedachten al bij het volgende wat moet gebeuren.

De middagpauze is dus zelden het paradijs van rust. Ze is een spiegel van onze maatschappij:

gehaast, efficiënt, altijd vooruitkijkend. Toch is het in die momenten – met een broodje in de hand of een lepel soep – dat we soms voelen dat we mens zijn. Niet als werknemer, ouder of planner, maar gewoon als iemand die ademt, eet, lacht met een collega, of even naar buiten kijkt en de lucht ziet veranderen.

Daar ligt de schoonheid van de middag: in die paar minuten waarin de wereld even stil mag staan,

hoe kort ook.

RoseBloom 🌹✍️| Copyright © 2025

Alle teksten en beelden zijn auteursrechtelijk beschermd.

Kopiëren, verspreiden of gebruiken zonder toestemming is verboden.

Gebaseerd op ware ervaringen en observaties van RoseBloom