Toen ik de eerste stap zette op de Blackforestline — een hangbrug van ongeveer 450 meter, hoog boven de diepte van het Zwarte Woud — voelde ik mijn hart sneller kloppen dan ooit tevoren. De metalen planken onder mijn voeten wiebelden zachtjes, de wind floot langs mijn gezicht, en de afgrond onder mij leek oneindig. Alles in mij wilde terugkeren, veilig blijven, niet verdergaan. Maar diep vanbinnen klonk er een stem: “Dit is jouw moment.”

Ik heb in mijn jonge jaren nooit dit soort excursies of avonturen meegemaakt. Geen schooluitstappen, geen reizen vol ontdekkingen — mijn leven toen liet het niet toe. Als jonge vrouw liep ik vaak naast de kansen, gevangen in verantwoordelijkheden, beperkingen en stil verdriet. Toch bleef er diep in mij een verlangen sluimeren: ooit, op een dag, zou ik de wereld zien vanuit een hoogte die ik me niet eens kon voorstellen.

En daar stond ik nu: niet alleen, maar samen met mijn twee dochters en mijn kleindochter. Zij waren mijn steun, mijn spiegels, mijn glimlach onderweg. Terwijl mijn voeten stap voor stap vooruitgingen, voelde ik de adrenaline branden in mijn lichaam. Ik beefde, maar ik ging door. Elke meter was een overwinning.

Halverwege de brug keek ik om me heen — en wat ik zag, nam mijn adem weg. Een zee van bomen, eeuwenoud en groen, zo ver als het oog reikte. De bergen golfden als golven in een bevroren zee, krachtig en rustig tegelijk. En dan, alsof de hemel zelf een geschenk gaf, viel mijn blik op de waterval. Wit schuimend water dat zich met donderend geraas naar beneden stortte, maar tegelijk een kalm lied zong. Alsof de natuur fluisterde: “Alles wat valt, wordt weer opgenomen in de stroom.”

Daar, boven de diepte, voelde ik iets dat ik nooit eerder zo sterk had gevoeld: vrijheid. Vrijheid om te kiezen, om te durven, om mijn eigen verhaal te schrijven. De angst was er, ja — maar voor het eerst in mijn leven overwon ik hem met mijn eigen stappen.

Toen ik de brug verliet, wist ik dat ik niet meer dezelfde was als toen ik opstapte. Mijn angst was veranderd in trots, mijn onzekerheid in vertrouwen. En bovenal: ik voelde dankbaarheid. Dankbaar dat ik dit avontuur mocht beleven met mijn dochters en kleindochter, dankbaar dat ik een nieuw hoofdstuk in mijn leven mocht schrijven.

De Blackforestline en de waterval werden niet zomaar een uitstap, maar een symbool. Een herinnering dat het nooit te laat is om te leven, om te voelen, en om te overwinnen. 🌿✨

RoseBloom 🌹 | Copyright © 2025

Fotografie – Schwarzwald

🌐 rosebloomwri.online

🌹