🌹Hoofdstuk 6

De adem van begin en bijna-einde

Mijn komst in dit leven was niet zacht.

Een huisje zo koud als steen,

een kruisje dat meer last dan toevlucht was.

Mijn moeder stond er alleen voor.

Terwijl de rest van de familie op werk of school was,

begon haar strijd om leven te geven en niet zelf te sterven.

Ze bracht mij eigenhandig ter wereld,

sneed de navelstreng af met niets meer dan moed,

en verloor zoveel bloed dat de vloer rood kleurde.

Ze vertelde me later dat ze dacht:

“Of ik ga, of zij gaat.”

Toen mijn zus thuiskwam, zag ze de ernst.

Haar jonge benen renden in paniek de straat door,

op zoek naar hulp.

Maria, onze buurvrouw, snelde toe.

Samen riepen ze Vicky, een man die bekend stond om zijn kordaatheid.

Zij namen mijn moeder mee, haastig, met angst in hun ogen.

In het ziekenhuis werd het duidelijk:

mijn moeder zweefde tussen leven en dood.

Artsen stelden geen vragen,

ze opereerden. Eén keer. Toen opnieuw. En nog eens.

Drie operaties in één ademtocht van wanhoop.

Achteraf vertelde mijn moeder dat ze haar bijna hadden verloren.

Dat ze op tijd waren, dat haar buik geopereerd moest worden,

en dat enkel de snelle handen van artsen het verschil maakten

tussen leven en een stilte die ik nooit had overleefd.

Mijn verhaal begon dus niet in een wieg vol dekens,

maar in een strijdperk tussen leven en dood.

Een moeder die alles gaf,

een kind dat kwam met een prijs van bloed en pijn,

maar ook met een stille belofte:

dat deze stem, geboren uit bijna-einde,

ooit zou spreken — luid, waarachtig,

en nooit meer zou zwijgen.

✍️ RoseBloom 🌹

“Met jouw steun blijft mijn stem schrijfven en bloeien.

Elk gebaar helpt mij dit pad van waarheid, liefde en poëizie verder te zetten.“

dankjewel dat je mij hier leest.
🌹